Anorexia Nervosa

[Pretty Skinny]

[Leden-account]

Em’s verhaal

Wat is anorexia in het algemeen?
Anorexia is ziekte waarbij je constant bezig bent met eten en niet eten, compenseren en maar niet willen aankomen. Dat is zo wat het ergste wat er is.
Mensen hebben vaak een beeld bij anorexia dat je super dun moet zijn. Dat is niet zo.
Veel mensen met anorexia hebben namelijk geen ondergewicht. Anorexia is namelijk geen gewichts ziekte maar een ziekte in je hoofd. Bij de meeste mensen met anorexia is het nooit genoeg, altijd moet het getal lager zijn. Dat betekend dus weinig tot niet eten. Of wel eten maar veel compeseren.

Wat is anorexia voor mij?
Voor mij is het eigenlijk een vijand, maar ook een goede vriendin. Het is voor mij een vijand omdat het zo tegenstrijdig is. Soms moet ik dan bijvoorbeeld meer eten als ik moet sporten. Mijn anorexia vind dat zwaar kut en geeft mij het gevoel dat ik dat niet mag en verdien. Zelf wil ik graag blijven sporten. Het gaat nu weer iets beter met me dus gelukkig kan ik nu weer sporten. Ook kan ik nu vaak iets te eten overslaan. Zelf weet ik dat het niet goed is maar voor mijn anorexia voelt het zo goed. Maar anorexia kan voor mij ook een vriendin zijn. Ze weet wat goed voor me is. Minder dik zijn. Zo voelt het voor mij. Ze zorgt voor me en ze laat me nooit alleen. Nooit meer eenzaam altijd een vriendin om me heen. Maar soms is ze gewoon zo tegen strijdig als zij wat anders wil als wat ik zou willen. Dat is mijn gevecht. Steeds opnieuw wegen en meten. In de hoop dat je bent afgevallen. Bij elke maaltijd calorieën tellen. Compeseren in wat maar mogelijk is. Ben nu vooral aan het bewegen maar heb ook wel gebraakt. Meestal doe ik dit nu niet meer omdat ik weet dat het niet zoveel zin heeft. En dat bewegen veel meer voor compensatie zorgt. Dit is dus soms wel zwaar. Maar alles is beter als zo dik zijn als dat ik ben. Dus afvallen gaat voor alles. Zelf heb ik nu hulp. Eigenlijk hoeft het van mij niet zo. Want als ik die hulp aanneem weet ik dat ik nog meer zal aankomen en dat wil ik echt niet! Zelf zit ik nu dus ook in 1 van de chat groepen van pretty skinny. Dat helpt me zo erg er is zo veel herkenning en dat is fijn. Dingen met elkaar kunnen delen die je met niemand anders deelt. Veel mensen denken als ze horen dat iemand anorexia heeft dat zij of hij dan gelijk graat mager is of ondergewicht heeft. Dit is NIET zo. Zelf had ik eerst wel ondergewicht (inmiddels niet meer) maar dit betekend niet dat ik geen anorexia heb, zelf worstel ik er nog elke dag mee. Dus dit is een zwaar misverstand.

[Vrijwilligers-account]

Tanja’s verhaal

Ik heb besloten om een stukje over anorexia te schrijven. Hoe moet je een verhaal over anorexia beginnen? Een begin bij een eetstoornis is er vaak niet. Het is een ziekte die er langzaam insluipt. Net zoals de puberteit heb je op een gegeven moment door dat je een eetstoornis hebt.

Voor als je nog niet weet wat anorexia is.
Anorexia is een eetstoornis waarbij je vaak door een verstoord lichaamsbeeld denkt dat je veel te dik bent. Je gaat hier dus lijnen en je probeert zoveel mogelijk af te vallen. Velen gaan overmatig bewegen en vaak word het stiekem gedaan zodat het niemand opvalt. Je kunt namelijk makkelijk een maaltijd overslaan en extra bewegen op je slaapkamer of een omweg fietsen.
Wanneer je geen maaltijd kunt skippen krijg je vaak stress. Je zoekt iets om van deze stress af te komen. Daarom komt het vaak voor dat men gaat braken of laxeermiddelen misbruiken. Dit is puur alleen maar schade toebrengen aan je lichaam want beiden is het totaal niet effectief.
Je kunt iemand met een eetstoornis ook lastig herkennen aangezien het niet bepaald een soort gewicht heeft. Vaak als iemand al gediagnostiseerd is met anorexia, is diegene er al super lang mee aan het struggelen. Je kunt nagaan, iemand met overgewicht kan een eetstoornis ontwikkelen, maar kan pas officieel de diagnose anorexia krijgen als die ondergewicht heeft. Dan is er dus al een hele tijd aan vooraf gegaan.

Voor iedereen is anorexia anders, maar juist daarom wil ik mijn verhaal delen over hoe deze ziekte zich vorm geeft in mijn leven.
Het begon, ofja ik begon het te merken toen ik net klaar was met de vavo. Ik wilde een summerbody en nu had ik alle tijd. En langzamerhand is het van 5kg afvallen naar controle zoeken over eten en bewegen gegaan. Het is een hele eenzame strijd en ik ben waarschijnlijk hierdoor ook getriggerd in mijn depressie. Je hoofd zegt dat je het er met niemand over mag hebben, dat niemand door mag hebben dat je een workout doet of dat je je maaltijden probeert over te slaan of als dit niet mogelijk is, het te proberen compenseren. Want ja, helaas begon ik ook met braken en laxeren wat uiteindelijk totaal niet helpend is. Ik heb voor mijn anorexia geen hulp gezocht, ik wilde deze controle houden, mijn eigen veiligheid in mijn eigen wereldje. Ik vond rust in mijn bewegingsdrang, de hele dag door wandelen zodat er geen ruimte was om nog andere dingen te doen die eigenlijk moesten. Rust in de controle van mijn intake en verbranding en gewicht.

Op een gegeven moment ging het mentaal heel erg bergafwaards. Ik ben opgenomen geweest en in de opname krijgt je anorexia geen ruimte meer en hierdoor voelde ik me heel eenzaam. Eenzaam omdat het voelde dat ik een deel van mij verloor, mijn anorexia stem. Door de eenzaamheid ging ik erg achteruit en ben ik uiteindelijk in het ziekenhuis terrecht gekomen en heb ik daar 2 maanden gelegen.
Maar wat moet je doen als je eenzaam een strijd hebt waarvan iedereen om je heen zegt dat je moet herstellen terwijl je er zelf niet aan toe bent en het je zelf niet eens lukt ookal probeer je het? Dan wil je toch mensen die hetzelfde meemaken, maar je niet dwingen naar herstel? Waar je je fouten uitspraken ook mag delen?

Wat een heel groot deel uitmaakt van mijn leven met anorexia is Pretty Skinny en vooral de community.
Ik ben zo blij dat ik Pretty Skinny heb gevonden. Vanaf al voor mn 1e opname zit ik bij Pretty Skinny. Deze community heeft mij overal doorheen gesleept. Elke keer als ik ergens mijn ei kwijt moet, kan dat bij PS. Maar ook krijg ik een zeer goed gevoel als ik iemand kan helpen. Ik ben nu al 2 jaar moderator en deze community geeft gewoon een gevoel dat ik ergens nog nuttig kan zijn, dat ik mensen kan helpen die de zelfde struggles hebben zonder dat ik ze verplicht om te herstellen, want dat doen de meesten om hen heen al.

Xxx Tanja, Pretty Skinny vrijwilliger/moderator

[Leden-account]

Mariola’s verhaal

Oke, dit is zo’n beetje mijn verhaal.
Het begon allemaal twee jaar geleden. Ik ben al heel lang een extreme perfectionist en ik wou perse in iets goed zijn dus ik dacht van ‘kom ik ga kei veel afvallen’, want ik dacht dat mensen me dan ook liever zouden zien. Maar ondertussen ben ik meer een probleem geworden voor mensen. Eerst was het niet mijn bedoeling om anorexia te krijgen ik wou gewoon een beetje afvallen en fit zijn. Maar dan werd alles extreem. Ik vond mezelf nooit mager genoeg en dacht altijd “nog een paar kilootjes en dan ga ik mij beter voelen”. zo werd ana uiteindelijk mijn beste vriendin, de honger die ik dagelijks voel voelt voor mij als een overwinning en ana is trots op mij. Het is een zware verslaving geworden om niet te eten, zelfs een dodelijke verslaving. Ookal heb ik de diagnose anorexia gekregen ik vind mezelf nog altijd niet mager genoeg, en buiten dat ik mezelf te dik vind is herstel onmogelijk voor mij omdat ik te perfectionistisch ben en ik kan de controle niet los laten.

[Leden-account]

Anne’s verhaal

Voor iemand met anorexia draait hun dag vaak om gedachten en gedragingen met betrekking tot eten, gewicht en lichaamsbeeld. Ze kunnen een vertekend beeld hebben van hun eigen lichaam en een intense angst hebben om gewicht te winnen. Dit kan leiden tot beperkende eetpatronen, overmatige lichaamsbeweging en andere ongezonde gedragingen.

's Ochtends kunnen ze zich angstig voelen over hun lichaam en gewicht. Het ontbijt kan een strijd zijn, omdat ze hun voedselinname beperken of bepaalde voedingsmiddelen helemaal vermijden. Gedurende de dag kunnen ze constant bezig zijn met calorieën, portiegroottes en hoe hun lichaam eruitziet. Maaltijden kunnen uitdagend en stressvol zijn.

Sociale activiteiten waarbij eten betrokken is, kunnen vooral moeilijk zijn voor iemand met anorexia. Ze kunnen sociale bijeenkomsten vermijden of manieren vinden om niet voor anderen te hoeven eten. Hun relaties en sociale leven kunnen hierdoor worden beïnvloed.

Lichaamsbeweging kan ook een belangrijk onderdeel worden van hun routine. Ze kunnen zich gedwongen voelen om overmatig te bewegen om calorieën te verbranden en controle te houden over hun gewicht. Rustdagen kunnen gezien worden als een mislukking en ze kunnen zichzelf te hard pushen.

Anorexia kan een tol eisen op zowel de fysieke als emotionele gezondheid van een persoon. Ze kunnen last hebben van vermoeidheid, duizeligheid en concentratieproblemen als gevolg van onvoldoende voeding. Ze kunnen ook kampen met een laag zelfbeeld, depressie en angst.