Lieve jij, kom je bij de familie? - Dokana vertelt

[Leden-account]

Lieve jij,

Ten eerste. Ik heb absoluut geen spijt.
Na 20 jaar eetstoornis was de hoop echt verdwenen om te herstellen, om uberhaupt daar nog meer bezig te zijn.
Ik heb al zo veel behandelingen gehad, zo veel gezien. Zo veel geprobeerd.
Toen ik een paar jaar geleden in de Pro Ana Stad van Phoebe kwam was dat echt wennen, het was een milde stroming en ik voelde me meteen thuis.
Toch knaagde het wel, wil ik herstellen? Althans, wil ik stapjes zetten? Durf ik dat wel?
Toen ik meekreeg dat er een Herstelgroep was heb ik serieus maanden getwijfeld.
Hoe zou dat gaan? Ik voelde me enorm schuldig naar mijn eetstoornis toe. Als verraad.
Zouden ze vanalles van me verwachten? Ineens vanalles moeten kunnen?
Ik kan je vertellen dat ik me echt opgenomen voel in een familie.
We zijn allemaal heel hecht geworden in korte tijd.
In de groep is eigenlijk altijd iemand wel online, ook in de nacht.
We doen eetmomenten samen, gaan uitdagingen aan (als je durft, als dat niet zo is, is dat helemaal goed!) en zijn er echt voor elkaar.
We bespreken dingen waar we tegen aan lopen, voor schamen of moeilijk vinden.
Maar we bespreken ook leuke dingen en kunnen ook echt flink lachen! Alles kan in deze groep.
En iedereen zit in hun eigen fase van eetstoornis, of herstel, jong of oud.
Maakt echt niet uit! Iedereen is welkom. Jij ook!
Door deze groep heb ik een sprankje hoop dat (gedeeltelijk) herstel toch voor mij is weggelegd.

Kom je bij de familie?